Eind oktober 2019 bracht ik een bezoek aan het mooie Verona. Een prachtige stad, en niet al te groot. In een dag kun je er heel veel zien, maar als je ook de musea en kerken wilt bezoeken heb je iets meer tijd nodig. Uiteraard bezochten we wel de Arena (een must see, ook van binnen!). De keuze uit leuke en goede restaurants in Verona is zeer groot. Onderaan dit blog-bericht een aantal tips waar wij gegeten hebben.
Daarnaast brachten we een bezoek aan Venetië. Met de trein ben je daar in 1 a 1,5 uur (ligt eraan of je de sneltrein of de hele snelle en duurdere trein neemt). We vreesden al dat het er erg druk zou zijn, en dat was ook zo. Maar natuurlijk wel prachtig en uniek om daar rond te lopen. Venetië kan van het vink-lijstje af.
En natuurlijk mocht het bezoeken van wijnmakers niet ontbreken in deze regio met een rijke wijnhistorie. Veneto, ook bekend van de grote Vinitaly beurs in april, presteert het om altijd wel een populaire wijn te hebben. Bijv. de Prosecco nu, maar ook Soave, Bardolino of Amarone in het verleden.
Via Pagus boekten wij een wijntour naar een Cantina in Soave en één in Valpolicella. In het centrum van de plaats Soave zelf bezochten we Cantina del Castello. Hier proefden we vier wijnen. Drie Soave Classico’s van verschillende rijpingsduur. De Pressoni, met een rijpingsduur van 12mnd op RVS en 3 mnd op de fles, beviel mij het beste. Mooi aroma en zacht en voller dan instapwijn Catello. De 24+12mnd gerijpte Carniga had iets te veel geoxideerde tonen naar mijn smaak. Maar de topper van dit wijnhuis vond ik de Recioto van 100% garganega. De zoete wijn van 3-4mnd ingedroogde druiven behoud ook zijn frisheid en is mooi zacht. Zelfs mijn vrouw, op haar zachtst gezegd geen liefhebber van zoete wijnen is, kon dit product apprecieren.
De tweede wijnmaker die we bezochten was in het nabij gelegen plaatsje Illasi, waar de Soave regio overgaat in de Valpolicella regio. We bezochten de landelijk gelegen boerderij van Marco Mosconi. Ook hier proefden we een Soave (geen classico), en drie rode rode wijnen. De Soave was erg goed. Hoog aromatisch en intens van smaak: ik vond ‘m zelfs beter dan de vorige drie Soave Classico’s. De eerste rode wijn was een lichte Valpolicella (de Montecurto), gevolgd door een Superiore en een Amarone. Van de Amarone spatte de kwaliteit af, maar daar was de prijs met ruim 50EUR per fles ook naar. De Valpolicella Superiore uit 2014 was heerlijk vol en zacht, en steviger dan uit andere productiejaren: omdat 2014 voor Marco Mosconi een te slecht jaar bleek voor de productie van Amarone bleek werden alle ingedroogde druiven na 1 maand indrogen gebruikt voor de superiore. Hierdoor was het aandeel hiervan 70% in de superiore wijn en dus 30% lichte Valpolicella. In normale jaren is deze verhouding 50%-50%.
Hierna lunchten we bij Bar Trattoria Al Galo in een dorpje vlakbij. Een typisch restaurant, waar we de enige toerist waren tussen de vele locals. Het eten was er prima, vooral voor een vleesliefhebber als ik. Ove
rigens dronk ik hier een keer iets anders, nl. een Lugana (=DOC voor witte wijn van streek onder Gardameer op de grens van Lombardije en Veneto). Deze witte wijn van minimaal 90%Trebbiano di Soave is duidelijk zachter dan de Soave’s; meer mijn (witte) wijn eigenlijk. Bij mijn lokale specialiteit dessert, de Stogliatine = in stukken geslagen koek met amandelen, nam ik een rode Recioto om de tour in stijl af te sluiten.
De laatste dag van onze trip naar Verona vlogen we om 15h terug, dus konden we in de ochtend nog mooi een bezoek aan een wijnboerderij brengen. Via de weblog van Vindelafemme en de via Heeren van de Wijn bij ons bekende wijnen kwamen we uit bij Corte Figaretto. Deze wijnboerderij is gelegen in Poiano, 10km boven Verona gelegen en in een klein half uur met de bus, en dan nog 5 minuten lopen vanaf halte, te bereiken. Halte Via Valpantena (II, vanaf Verona kant). Valpantena heet de vallei waar Corte Figaretto in gelegen is. Deze vallei is een van Valpolicella cru’s, en kent een (nog) zachter klimaat dan omliggende valleiën met een opmerkelijk groter verschil tussen dag en nacht temperatuur (van zo’n 5 graden extra)
We werden door eigenaresse Patrizia verwelkomd en we begonnen met een rondleiding. Hier werden eerst de recent geoogsste en nu indrogende druiven getoond. Continue stonden hier ventilatoren op te blazen (best wel een herrie). En lijkt niet heel milieuvriendelijk, maar Corte Figaretto teelt de druiven wel degelijk milieubewust, en gebruikt hierbij geen pesticiden en ook (zo goed als) 
geen kopersulfaat. Het laatste is een biologisch product, en dus wel in biologische wijnbouw toegestaan, maar toch niet zo goed voor de bodem. De wijnbouw bij Corte Figaretto is ers arbeidsintensief. Met netten worden de druiven beschermd, vooral tegen de hagel. In mei worden de bladeren aan de noordzijde van de plant weggesnoeid om de wind mooi door de trossen te laten waaien, en eind augustus worden de bladen aan de zuidkant van de plant gesnoeid voor voldoende zonlicht (zonlicht dat daarvoor nog te fel is).
Trots toonde Partizia de gaten in de vloer, waardoor de druiven zonder aan te raken, in de onderliggende vergistingsketels gedaan werden. Duidelijk werd dat voor Corte Figaretto geldt dat de wijn voor het grootste deel al in de wijngaard gemaakt wordt, en na de pluk zo min mogelijk (of te wel niet) met de hand meer aangeraakt mochten worden.
Door naar de kelder, daar lagen de ripassi en amaroni te rijpen op nieuw hout. Iedere week worden de barriques bijgevuld om er geen onnodig zuurstof bij te laten komen, en iedere 3 maanden wordt de wijn in de barriques overgeheveld en de ton van binnen met heet water gereiningd. Dit om een zo zuiver mogelijk wijn te krijgen en houden. De Amaroni van Corte Figaretto kun je gerust 10 tot 20 jaar bewaren, aldus Partizia.
Het werd me steeds meer duidelijk hoeveel werk en ambacht ze in de wijnbouw en vinificatie stoppen: maar ik noem het vooral liefde dat erin gestopt werd. En dat was bij de proeverij te merken. De Valpolicella Altarol 2018 die we proefden stond al vier dagen (buiten de koeling) open, en was nog steeds loepzuiver. Deze wijn had ik al eerder (de 2017 versie) tijdens de SDEN3 cursus geproefd, en toen al genoteerd dat deze prima nog 3-5jaar te bewaren is. Dat gaat vast niet voor alle normale Valpolicelli op. Deze wijn rijpt overigens 6-7mnd op barrique, en op basis van de smaaktesten wordt het moment van botteling bepaald…maar wel altijd voor de Vinitaly vertelde Patrizia ons ;).
Daarna proefden we de Bacca Nera (2017), dit is een tafelwijn van 11 verschillende druivenrassen met 3 mnd houtrijping. Een kwalitaitief mooie wijn, en omdat ie geen kwaliteitslabel van IGP of DOC heeft ook zeer betaalbaar blijft (8 EUR per fles meen ik). Uiteraard proefden we ook nog een Ripasso en een Amarone. Heerlijk, daar hebben we toen we uitgebreid aan het napraten waren met Patrizia, nog maar een glaasje extra van genomen. Helaas bleef de Graal, een zeer exclusieve Amarone die in zeer beperkte oplage (300-6000 flessen pj) en alleen in goede jaren geproduceerd wordt van de beste (buitenste en bovenste) druiven van de tros, voor ons gesloten.
Ten slotte: over de toekomst van Corte Figaretto hoeven we ons hopelijk geen zorgen te maken, want dochter Sofia zit inmiddels in het laatste jaar van haar wijnbouwstudie in Geisenheim. Ze staat vast te trappelen om dit prachtige bedrijf over te nemen. En inmiddel heeft Patrizia ook een eigen B&B geopend, tussen de wijngaarden.
RESTAURANT-TIPS VERONA
– Tre Risotti. Leuk en rustig lokaal restaurant. Tussen station en centrum gelegen.
– Ziga Bar. Even buiten het centrum (aan de noordkant in wijk Borgo Trento). Leuk restaurant met een vegatarische kaart, wel prijzig (lees je krijgt prima eten, maar niet zoveel).
– Osteria Al Duca. In het centrum gelegden. ’n favoriet bij de lokale bevolking. Het gaat er druk en chaotisch aan toe. Echt Italiaans, net zoals het eten en de wijnen. Reserveren is een must.
– Hosteria Il Punto Rosa. Goed en lekker eten, en zeer goede en bijzondere wijnen. Je zit in dit restaurant letterlijk tussen de wijnflessen. En voor de truffel liefhebbers een aanrader: de gerechte al tartufo bevatten er veel van. Reserveren is wel aan te bevelen.
– Locandi degli Scaligeri. Dit restaurant, niet al te ver van het station, heeft een leuk buitenterras, maar ook binnen zag er erg gezellig uit. De menukaart was nagenoeg hetzelfde als bovenstaande restaurant trouwens (opvallend, maar dus wel goed eten). En ook weer heel veel wijnen op de kaart, en uitgestald in het restaurant: zij het iets georganiseerder uitgelijnd dan bij Il Punto Rosa.
TIPS
– Bezoek Corte Figaretto – buslijn 52 gaat ieder half uur va het station via Piazo Bra naar Via Valpantena (net boven Poiano) – kaartje kost in de bus 2 EUR, of uit de automaat 1,30 (’n interurban ticket is geldig op lijn 52). Let op: bezoek wel van te voren reserveren door te bellen of mailen natuurlijk (zie contactgegevens op website))
– in Wijnbar Symposio kun je een oplaadbare kaart kopen en daarmee een proefglaasje (of meer) wijn tappen. Zo kun je meerdere wijnen proeven. Een mooi concept dat we in Mercurey in de bourgogne ook zagen (zie dat weblogbericht). Maar toen wij er binnen keken waren er geen andere gasten en stond de housemuziek zo hard dat we niet rustig wijn wilde proeven daar. Ook zag ik dat er veel wijnen van buiten Veneto en zelfs buiten Italië te proeven waren. Daar kwam ik niet voor natuurlijk. Dus we zijn snel omgedraaid en hebben hier niets gedronken.